hökmlü

sif.

1. Amiranə, əmredərcəsinə, əmredici, ötkəm. Rüstəm kişi hökmlü səslə <Lal Hüseynə> qışqırdı: – Qan sizi tutub! Əlli toğlu Sarıqamışlıqda nə gəzirdi? M. İ.. <Qız> «xoşgəldin» əvəzinə deyilən bu hökmlü sözlərin mənasını dərk etdikdə isə birdən yenə gülümsündü. İ. Hüseynov. Bəlkə qələmimi eşitmir masam; Şahların əsası ondan hökmlü! M. Araz.

2. Hökmü, nüfuzu, təsiri olan. Çox hökmlü adamdır. – Uzun illər əsrlər boyu insan xəyalını; insan arzusunu, sözünü, insanın özünü; sıxıb qanun adlı qəlib . . ya hökmlü, ya hökmsüz. R. R..